Fakt, że województwo mazowieckie jest najbardziej rozwiniętym gospodarczo regionem Polski nie oznacza wcale, że pracującym tam kobietom żyje się lepiej. Chodzi oczywiście o życie zawodowe, szanse na zrobienie kariery, zaspokojenie zawodowych aspiracji. Podobnie jak w innych częściach kraju, tak i tu, rynek pracy nie sprzyja kobietom. Te świetnie wykształcone i przebojowe jakoś sobie radzą, chociaż generalnie nawet one są dyskryminowane i niedoceniane. Pomimo zauważalnych przemian w strukturze zawodowej nadal utrzymują się odwieczne stereotypy, aktualny pozostaje podział na zawody typowo męskie i kobiece. Te ostatnie charakteryzują się niższymi zarobkami, brakiem perspektyw na awans. Uważane są za mniej prestiżowe.
Od kiedy okazało się, że kobiety są nie mniej inteligentne i zdolne od mężczyzn zupełnie niezrozumiałym wydaje się fakt, że dysponując takim samym wykształceniem, identycznymi kwalifikacjami, zajmując takie samo stanowisko, otrzymują za swoją pracę niższe wynagrodzenie niż mężczyźni. To właśnie na Mazowszu różnice te widoczne są najbardziej i sięgają nawet 2 tysięcy złotych. Podobnie problem bezrobocia. O wiele bardziej dotyka kobiety niż mężczyzn. Chyba najistotniejszym tego powodem jest przekonanie o tym, że są one pracownikami mniej wartościowymi, niewystarczająco dyspozycyjnymi. Nie są w stanie, jak twierdzą sami pracodawcy, w pełni poświęcić się zawodowym obowiązkom (urlopy macierzyńskie, zwolnienia lekarskie, opieka nad dziećmi i osobami starszymi).
Sytuacja kobiet na mazowieckim rynku pracy okazuje się być ostatnio dość gorącym tematem. Powstają coraz to nowe projekty, mające na celu wypracowanie takich rozwiązań, które pomogłyby kobietom, bez względu na ich stopień wykształcenia, kwalifikacje, sytuację rodzinną dopasować się do potrzeb lokalnego rynku pracy (nie tylko stołecznego) i funkcjonować na nim na równi z mężczyznami.