Czy prawdą jest, że obcokrajowcy zabierają nam pracę? Trudno powiedzieć. Z jednej strony nie ma się co dziwić pracodawcom, którzy z braku rąk do pracy starają się uzupełnić luki w zatrudnieniu i w ten sposób zapewnić prawidłowe, płynne funkcjonowanie swoim przedsiębiorstwom. Zjawisko to dotyczy przede wszystkim sektorów, w których Polacy, ze względu na niesatysfakcjonujące warunki płacowe nie chcą po prostu pracować (budownictwo, rolnictwo, przemysł). Robią to za granicą, za konkretne pieniądze. Sytuacja w województwie mazowieckim, które przoduje pod względem ilości wydawanych obcokrajowcom oświadczeń i zezwoleń na pracę pokazuje wyraźnie, że tak naprawdę przyjezdni pracują tylko tam, gdzie nasi rodacy nie chcą pracować albo nie mają do tego odpowiednich kwalifikacji. W powiecie płońskim i grójeckim, gdzie wspomnianych zezwoleń wydaje się najwięcej na Mazowszu, Ukraińcy i Białorusini bez trudu znajdują zatrudnienie w rolnictwie, sadownictwie, przy pracach sezonowych, krótkotrwałych. Proponowane wynagrodzenie, dla nich satysfakcjonujące, polskich pracowników odstrasza i zniechęca. Podobnie dzieje się w przemyśle i budownictwie. Ciężka praca, nieciekawe zarobki nie zachęcają i tak nielicznych fachowców, pracowników fizycznych do podjęcia pracy w tych sektorach. Sama Warszawa, jako centralny ośrodek gospodarczy i kulturowy Mazowsza jest miejscem, które z niezwykłą siłą przyciąga obcokrajowców. Znajdują tu pracę nie tylko mało wykwalifikowani robotnicy, opiekunki do dzieci czy osób starszych, ale również specjaliści wyjątkowo deficytowej branży IT, kierownicy i managerowie ze znajomością mało popularnych języków i kwalifikacjami, o jakie trudno na polskim rynku pracy czy w końcu, profesjonalni kucharze w nowo powstających restauracjach orientalnych. Dopóki więc, zjawisko jest w pewien sposób kontrolowane, wydaje się być zupełnie normalne. My wyjeżdżamy w poszukiwaniu lepszego życia, przyjeżdżają i do nas.